Ik ben Vera en zo lang ik me kan herinneren ben ik kunstzinnig en creatief bezig. Freubelen noem ik het vaak. Spelen, ontdekken, experimenteren. Als jong meisje gebruikte ik mijn knutselspulletjes het liefst voor dat waar het eigenlijk niet voor bedoeld was. Ik liet water door m’n stiften lopen, gebruikte mijn aquarelverf droog als krijtjes. Punten van potloden werden fijngestampt tot poeder. Een continue ontdekkingsreis naar wat er mogelijk was. Het me laten verwonderen door wat ontstaat.
Eigenlijk is dat nog steeds het gene wat ik het liefste doe. Op zoek gaan naar dat moment van verwondering.
In de kunstzinnige wereld heb ik vele uithoeken verkend, van schilderen, tekenen, tot werken met klei, speksteen, zilver, glas en wat al niet meer. Zolang ik maar kan creëren, kan laten ontstaan en me kan laten verwonderen. In die momenten voel ik me een god(in) die de wereld schept.
Zo zijn ook deze hangertjes ontstaan. Als een uitprobeersel, een experiment in wat mogelijk is. Een verlangen de yoni in beeld te mogen brengen op de grens van daar waar je nog ziet dat het een vulva is en daar waar het abstract, sierlijk, vrouwelijk, teer, krachtig en kwetsbaar wordt.
Op het moment waarop ik het eerste hangertje maakte was er in mij een behoorlijk proces gaande rondom thema’s als sensualiteit en seksualiteit. In een training die ik volgde was daarin een diep stuk aangeraakt, wat ik met mijn hoofd niet kon plaatsen, maar in mijn lijf was duidelijk voelbaar dat sensualiteit een reactie van gevaar bij me op riep.
In het maken van het hangertje voelde ik dat er verzachting kwam naar mezelf. Het laten zien dat ik dit had gemaakt voelde ontzettend kwetsbaar. Maar ik voelde er ook een schoonheid in en een verlangen dat ik het kon laten zien. Voorzichtig postte ik het in een besloten groep op facebook, waar het voor mij veilig voelde. De reacties daarop kwamen waren overweldigend en iets in mij werd geraakt. Het zelf dragen voelde nog veel te kwetsbaar, maar het maken voelde zo helend. Ik besloot er meer te gaan maken en bij iedere yonihanger die ik begon te maken gebeurde er iets. Ze namen me mee in hun verhaal. Ik voelde hoe ze een voor een stukjes in mij heelde, maar hoe ze ook iets aan de buitenwereld te vertellen hadden.
En tijdens een avond dansen wist ik het, Beyoniful, zo moest het gaan heten en iedere hanger zou haar eigen godinnennaam krijgen. Als eerbetoon, omdat ze allen hun eigen unieke verhaal hebben, we onszelf mogen eren zoals we godinnen eeuwen lang vereerd hebben.
